Ο Ρεινάλντο Αρένας ήταν ένας από του πιο ταλαντούχους σύγχρονους Κουβανούς συγγραφείς. Είχε όμως την ατυχία στο απόγειο της δημιουργικότητάς του να ζει στην Κούβα, και εκτός από συγγραφέας να είναι αντικαθεστωτικός και ομοφυλόφιλος. Συνδυασμός που στη δεκαετία του εβδομήντα σε οδηγούσε στην εξορία ή στα στρατόπεδα αναμόρφωσης.

Η δημοσιογραφία πάντα διατηρούσε μια δύσκολη σχέση με την πραγματικότητα. Το παραμύθι της αντικειμενικότητας έμπαινε και θα μπαίνει πάντα ανάμεσά τους. Αν η πληροφορία που μεταδίδεται είχε φωνή, θα έλεγε ότι πάντα προσπαθεί να ανταποκρίνεται απόλυτα στα πραγματικά γεγονότα. Εμεί οι δημοσιογράφοι όμως ξέρουμε πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο.

Σε μια χώρα που φημίζεται για το διεφθαρμένο πολιτικό της σύστημα, την υψηλή εγκληματικότητα και τη διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, η δουλεία του δημοσιογράφου θεωρείται «υψηλού ρίσκου». Αν ο δημοσιογράφος αυτός είναι «ενοχλητικός» καλό είναι να έχει κάνει και μια… ασφάλεια ζωής. Αν είναι και γυναίκα, τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για τη «macho» κοινωνία του Μεξικού.

Για τους περισσότερους πολίτες του αναπτυγμένου κόσμου το καθαρό νερό θεωρείται κάτι δεδομένο. Δεν έχουμε παρά να ανοίξουμε απλώς τη βρύση και να καταναλώσουμε όσο θέλουμε και όποτε το θέλουμε. Για τον υπόλοιπο κόσμο όμως δεν είναι τόσο απλό. Περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον πλανήτη δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Οι λιγότερο τυχεροί μπορεί να περπατούν ακόμη και μέρες για να βρούν λίγο και αν δεν τα καταφέρουν –κάτι που πλέον συμβαίνει όλο και πιο συχνά ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής και της μόλυνσης των ποταμών- τότε καταφεύγουν στη βία.