Σε μια χώρα που φημίζεται για το διεφθαρμένο πολιτικό της σύστημα, την υψηλή εγκληματικότητα και τη διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, η δουλεία του δημοσιογράφου θεωρείται «υψηλού ρίσκου». Αν ο δημοσιογράφος αυτός είναι «ενοχλητικός» καλό είναι να έχει κάνει και μια… ασφάλεια ζωής. Αν είναι και γυναίκα, τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για τη «macho» κοινωνία του Μεξικού.

Για τους περισσότερους πολίτες του αναπτυγμένου κόσμου το καθαρό νερό θεωρείται κάτι δεδομένο. Δεν έχουμε παρά να ανοίξουμε απλώς τη βρύση και να καταναλώσουμε όσο θέλουμε και όποτε το θέλουμε. Για τον υπόλοιπο κόσμο όμως δεν είναι τόσο απλό. Περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον πλανήτη δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Οι λιγότερο τυχεροί μπορεί να περπατούν ακόμη και μέρες για να βρούν λίγο και αν δεν τα καταφέρουν –κάτι που πλέον συμβαίνει όλο και πιο συχνά ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής και της μόλυνσης των ποταμών- τότε καταφεύγουν στη βία.

Σε πρόσφατο άρθρο του, ο Economist διαπίστωνε με μεγάλη του έκπληξη ότι… συμφωνεί με τον «δικτάτορα» -κατά δήλωση του περιοδικού- Φιντέλ Κάστρο για την «ανθυγιεινή» παραγωγή αιθανόλης. Και όχι χωρίς λόγο… Η ιδέα της μετατροπής των τροφίμων σε εναλλακτικό καύσιμο κίνησης έχει ήδη σχεδόν διπλασιάσει την τιμή του καλαμποκιού στις ΗΠΑ, που παρακολουθεί τους ρυθμούς αύξησης της χρήσης γης για τον σκοπό αυτό.

Το να διασχίσει κανείς τα σύνορα του Μεξικού με τη Γουατεμάλα μπορεί να είναι μια «καφκική εμπειρία», τουλάχιστον για όσους έχουν συνηθίσει στην τυπικότητα και την τάξη δυτικών χωρών.