Ο φόβος μιας βεντέτας στις αρχές του περασμένου αιώνα, έγινε αιτία για τους τρεις αδερφούς Μεντή, από τον Αϊ Γιώργη Λακωνίας, να εγκαταλείψουν της Ελλάδα. Προορισμός η μακρινή Χιλή, χώρα πλούσια, με ακμάζουσα οικονομία,  λόγω των ορυχείων χαλκού και νιτρικού άλατος. Η Χιλή ήταν τόσο πλούσια τότε, που για μια περίοδο δεν πληρώνονταν φόροι στο κράτος.

Οι  αγώνες της πρώτης φάσης των τελικών του Μουντιάλ τον επόμενο μήνα στη Νότιο Αφρική, περιλαμβάνουν και ένα ματς με ιδιαίτερους συμβολισμούς.
Στις 22 Ιουνίου η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την Αργεντινή, το πιο πρόσφατο παράδειγμα χώρας που πτώχευσε.

Πως θα μπορούσε να είναι ο κόσμος μας χωρίς πετρέλαιο; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και από την μεγάλη πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του ’70 απασχολεί διαρκώς τους ηγέτες του κόσμου και τις εταιρίες ενέργειας.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιχείρησαν αυτή την εβδομάδα να σύρουν την Κίνα σε  ένα διάλογο για την ισοτιμία του νομίσματός της. Η σύνοδος Ευρώπης Ασίας που ολοκληρώθηκε την Τετάρτη στις Βρυξέλλες άγγιξε μια σειρά από οικονομικά ζητήματα και κυρίως αυτό των  συναλλαγματικών ισοτιμιών προσπαθώντας να ασκήσει εκ νέου πίεση στο Πεκίνο.

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη…». Δεν πρόκειται για το φάντασμα του κομουνισμού όπως προέβλεπαν οι Μαρξ και Ένγκελς στην εισαγωγή του κομουνιστικού μανιφέστου, αλλά για το φάντασμα που θέλει να αποτελειώσει το κοινωνικό κράτος, αυτού που για χρόνια αποτέλεσε το κοινωνικό συμβόλαιο της Ευρώπης με τους πολίτες της.

Πριν μερικούς μήνες η αμερικανική εφημερίδα Washington Post πανηγύριζε για την απόφαση του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να επιτρέψει την άντληση πετρελαίου σε υπεράκτιες περιοχές των ΗΠΑ. Δεν είχε πλέον καμία σημασία αν ο κ Ομπάμα, άλλα έλεγε προεκλογικά.

To λιγότερο που θα χρειαζόταν στη δεδομένη χρονική στιγμή η παγκόσμια οικονομία θα ήταν άλλη μια φούσκα στην αγορά ακινήτων. Και μάλιστα στην ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία του κόσμου, την Κίνα.

Ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας και ακτιβιστής Τζον Πέρκινς, γνωστός περισσότερο για το βιβλίο του «Η εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου», το είχε πει με τον πιο απλό τρόπο: «Όταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο καλείται να δώσει λεφτά σε μια χώρα δεν τις τα δίνει στο χέρι.

Κανένας δεν συμπαθεί το Δ Ν Τ. Το ΔΝΤ είναι δανειστής έσχατης ανάγκης  κι όπως συμβαίνει πάντα, αυτού του τύπου οι δανειστές προτιμούν το σκληρό τρόπο για να πάρουν πίσω τα χρήματά τους και επιπλέον απαιτούν και μεγάλο κέρδος. Κάτι σαν τους τοκογλύφους.

Κάθε φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα  αυτές τις κιτρινισμένες πολιτείες να κόβει βόλτες γεμάτος περιέργεια, σκέφτομαι ότι θα ήθελα πολύ να βρεθώ στα ίδια μέρη μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. Πώς να είναι άραγε τότε η Ινδία; Η τεράστια οικονομική της ανάπτυξη θα έχει άλλαξεί τίποτα στα slums; -όπως μάθαμε τελευταία να λέμε τις παραγκουπόλεις.