Τα κείμενά μου σε αυτή την σελίδα δημοσιεύθηκαν (ή προορίζονταν για δημοσίευση) σε
εφημερίδες,  περιοδικά και διάφορες ιστοσελίδες. Δεν αντανακλούν πάντα
τις προσωπικές μου απόψεις αλλά θεωρώ ότι έχουν ενδιαφέρον.


Εν όψει της πολυαναμενόμενης συνάντησης των υπουργών εξωτερικών Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν στη Μόσχα θα περίμενε κανείς να περιοριστούν και οι βομβαρδισμοί στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Λίγο πριν την έναρξη της κατάπαυση του πυρός στις 12:00 έχουν ενταθεί οι επιθέσεις στο μέτωπο κυρίως στο νότο του Ναγκόρνο Καραμπάχ από τις αζέρικες δυνάμεις με πυραύλους και drones.

Με μικρές ανάπαυλες, αλλά με αμείωτη ένταση, συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί με πυραύλους, πυροβολικό και drones από το στρατό του Αζερμπαϊτζάν σε αστικές περιοχές του Ναγκόρνο Καραμπάχ, κυρίως στην πρωτεύουσα Στεπανακέρτ και στο Σούσι.

Συνεχίζονται για 11η ημέρα οι βομβαρδισμοί περιοχών στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Με αμείωτη ένταση βομβαρδίζονται από τις αζερικές δυνάμεις κατοικημένες αστικές περιοχές στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, και συγκεκριμένα η πρωτεύουσα Στεπανακέρτ και η πόλη Σουσί.

Ξανά λοιπόν το Καραμπάχ. Ήταν αναμενόμενο και αναπόφευκτο γιατί όταν ένα πρόβλημα υποκρίνεσαι πως δεν υπάρχει, κάποια στιγμή ξαναβγαίνει μπροστά σου, λίγο διαφορετικό ίσως και λίγο χειρότερο από πριν. Το ίδιο συμβαίνει και με τα προβλήματα που ενώ θα μπορούσαν να λυθούν δεν λύνονται, γιατί ως προβλήματα εξυπηρετούν κάποιους.

Πολύς λόγος έγινε τελευταία με τα αρχαία της Βενιζέλου στο μετρό της Θεσσαλονίκης και για το αν θα πρέπει να γίνει η απόσπαση και επανατοποθέτησή τους μετά τις εργασίες για τον σταθμό. Τελικά προκρίθηκε αυτή η άποψη παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις και αντιδράσεις.

Οι «παγωμένες συγκρούσεις», frozen conflicts όπως αποκαλούνται στη γλώσσα της διπλωματίας, αναζητούν λύση και όσο δεν τη βρίσκουν, από καιρό σε καιρό, «αναθερμαίνονται». Η πρόσφατη αναζωπύρωση της σύγκρουσης στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, είναι ένα ακόμη κεφάλαιο σε αυτή την παγωμένη σύγκρουση, που μας ήρθε κληρονομιά από τη σοβιετική εποχή και που δεν θα βρει λύση εκτός και αν οι ισχυρές δυνάμεις επιβάλουν όρους και κανόνες.

Από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, η φωνή της Κατερίνας, μαρτυρά μια γυναίκα κουρασμένη από τη σωματική κόπωση, αλλά χαρούμενη και σίγουρη γι αυτό που κάνει. Η Κατερίνα Μαυρομιχάλη είναι μια Ελληνίδα που εδώ κι ένα μήνα σχεδόν έχει ξεκινήσει με τα πόδια από το Λονδίνο με σκοπό να φτάσει περπατώντας στη Θεσσαλονίκη.

Αφορμή γι αυτό το άρθρο στάθηκε ένα παλαιότερο κείμενο του Θάνου Λίποβατς από το βιβλίο του «η ψυχοπαθολογία του πολιτικού» (εκδόσεις Οδυσσέας, 1990). Στο απόσπασμα του για την κοινή γνώμη και τη μάζα ο Λίποβατς κάνει μια αναφορά στο έργο του Γκ. Ταρντέ λέγοντας ότι «το κοινό αντανακλά την ικανότητα των εμπνευστών του, ενώ οι μάζες εκφράζουν περισσότερο τις ασυνείδητες φαντασιώσεις και τα άγχη της κουλτούρας στην οποία ανήκουν».

Η Ελλάδα πρέπει να είναι περήφανη για την ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού» λέει στο CNN Greece o Ρώσος σούπερ σταρ, ιδιαίτερα αγαπητός στην πατρίδα του, Αλεξάντερ Πετρόφ, ο οποίος βρέθηκε πριν λίγες μέρες στην Ελλάδα για τα γυρίσματα της διεθνούς παραγωγής με σκηνοθέτιδα την Γελένα Πόποβιτς.

Από άστεγος, ωφελούμενος του Πολυδύναμου Κέντρου Αστέγων του Δήμου Αθηναίων, πρόσφατα, και πάλι μετά από αρκετά χρόνια εργαζόμενος και σύντομα, ξανά ανεξάρτητος σε δικό του σπίτι. Ο Παναγιώτης Κωστάκης αποτελεί μια αισιόδοξη ιστορία ενός συμπολίτη μας που άφησε πίσω του, την αστεγία, και επανεντάχθηκε στην κοινωνία ως εργαζόμενος.