Τα κείμενά μου σε αυτή την σελίδα δημοσιεύθηκαν (ή προορίζονταν για δημοσίευση) σε
εφημερίδες,  περιοδικά και διάφορες ιστοσελίδες. Δεν αντανακλούν πάντα
τις προσωπικές μου απόψεις αλλά θεωρώ ότι έχουν ενδιαφέρον.


Πολιτική (150)

Μία μέρα έμεινε για το δημοψήφισμα της Κυριακής, με τα δύο στρατόπεδα να βρίσκονται πολύ κοντά το ένα με το άλλο, γεγονός που δημιουργεί εντάσεις οι οποίες κλιμακώνονται. Εδώ ακούγονται φοβερά πράγματα και από τις δύο πλευρές σε μια προσπάθεια να επηρεαστεί έστω και την τελευταία στιγμή το 10% των αναποφάσιστων ή τουλάχιστον όσων δηλώνουν αναποφάσιστοι γιατί όπως μπορεί κανείς να καταλάβει η δήλωση προτίμησης στις δημοσκοπήσεις κάτω από αυτό το κλίμα δεν είναι αξιόπιστη.

Ας υποτεθεί ότι κερδίζει το ΝΑΙ στο αυριανό δημοψήφισμα στην Τουρκία. Έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι οι κοσμικοί της πολιτικής σκηνής αλλά και οι Τούρκοι πολίτες που μεγάλωσαν με τις κοσμικές αξίες θεωρώντας εαυτούς αν όχι κομμάτι της Δύσης αλλά τουλάχιστον γέφυρα με την Ανατολή, οι γυναίκες που δεν φόρεσαν ποτέ μαντήλα, οι επαγγελματίες, οι ακαδημαϊκοί, αυτοί που σπούδασαν στο εξωτερικό, οι φοιτητές που ακολουθούν σε όλα τον δυτικό τρόπο ζωής ότι θα δεχθούν την ισλαμοποίηση της τουρκικής κοινωνίας -η οποία ήδη έχει προχωρήσει αρκετά – χωρίς μάχη;

Στους ρυθμούς του πολυαναμενόμενου δημοψηφίσματος που πραγματοποιείται την Κυριακή 16 Απριλίου ζει η Κωνσταντινούπολη.Το κλίμα στην πόλη απ' όσο προλάβαμε να δούμε μέχρι στιγμής είναι ήρεμο, με τον κόσμο, κυρίως τους μαγαζάτορες γύρω από την πλατεία Ταξίμ, χαρακτηριστικής τουριστικής περιοχής, να τον προβληματίζει περισσότερο η μεγάλη πτώση του τουρισμού που βιώνει η Τουρκία τον τελευταίο χρόνο παρά το αποτέλεσμα της κάλπης.

Ο Καύκασος θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως "τα Βαλκάνια" της κεντρικής Ασίας. Σε μια γεωγραφική περιοχή που αγγίζει τα όρια της Ευρώπης, με την ευρωπαϊκή επιρροή, πολιτικά και οικονομικά να είναι παρούσα σχεδόν αμέσως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Καύκασος, γεννά κάθε τόσο νέες συγκρούσεις.
Τσετσενία, Νότια Οσετία, Αμπχαζία, Νταγκσεστάν, Ινγκουσετία, περιοχές που για εμάς τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαίνονται μακρινές και εξωτικές, στην πραγματικότητα είναι δίπλα μας και μας αφορούν περισσότερο απ ότι νομίζουμε.
Το ότι η επιχείρηση για την ανατροπή του Καντάφι στη Λιβύη ήταν μια αποτυχία, που Ευρώπη και ΗΠΑ θα την πληρώνουν για καιρό είναι ήδη γνωστό. Το ότι η δυναστεία Καντάφι μάλιστα επιστρέφει στην κεντρική πολιτική σκηνή, μάλλον μετατρέπει την αποτυχία σε ολοκληρωτικό "Βατερλό".
Το ΝΑΤΟ στην προσπάθειά του να προλάβει να ελέγξει την Αραβική Άνοιξη καθώς είχε χάσει ήδη δύο φορές το τρένο των εξελίξεων μία στην Τυνησία το Δεκέμβριο του 2010 και μία στην Αίγυπτο τον Ιανουάριο του 2011, επιχείρησε να ελέγξει και να υποκινήσει την λιβυκή εξέγερση με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα. Τους βομβαρδισμούς.

Την Τετάρτη οι New York Times στο ρεπορτάζ τους για το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, είχαν έναν ειρωνικό τίτλο που αποτυπώνει ωστόσο σε μεγάλο μέρος την πραγματικότητα: “Η ελίτ του Νταβός δυσφορεί για την ανισότητα πάνω από ακριβό κρασί και καναπεδάκια”...

Πριν από δύο χρόνια βρέθηκα στο Καζακστάν. Σε μία συνάντηση με αξιωματούχους της κρατικής εταιρίας για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων είχαμε μια κουβέντα για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία. Η κρίση μετά τα γεγονότα της πλατείας Μαϊντάν, βρισκόταν στην κορύφωσή της και πέντε μήνες νωρίτερα είχαν επιβληθεί η πρώτες κυρώσεις στη Ρωσία.

“Μέσα στον πραγματικά αντεστραμμένο κόσμο, το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου”. Γκυ Ντεμπόρ, “Η Κοινωνία του θεάματος”

“Το πρώτο θύμα στον πόλεμο είναι η αλήθεια” είχε πει ο Αισχύλος και δεν είχε άδικο. Η κορύφωση του πολέμου στη Συρία τις τελευταίες ημέρες με την ανακατάληψη του Χαλεπιού από τον Συριακό εθνικό στρατό και η προέλαση στη Ράκα, μας έχει φέρει αντιμέτωπους με μια νέα συνθήκη αναφορικά με την μιντιακή προπαγάνδα, την κατασκευή ειδήσεων, τη διασπορά ειδήσεων αμφίβολης προέλευσης κτλ.

Τα ρέστα του παίζει ο Ματέο Ρέντσι στο σημερινό δημοψήφισμα στην Ιταλία για τη συνταγματική αναθεώρηση, μια διαδικασία που έχει διχάσει τους Ιταλούς. Το ιταλικό πολιτικό σύστημα, αρκετά αναλογικό και με δύο νομοθετικά σώματα, δεν ευνοεί τις εκλογικές πλειοψηφίες και δεύτερον είναι δυσκίνητο όσον αφορά το νομοθετικό έργο.

Από το πρωί του Σαββάτου διάβαζα στα κοινωνικά δίκτυα νεκρολογίες, συνθήματα, αφορισμούς, ύμνους, κατάρες κι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο.