Επέστρεψα από διακοπές την Τρίτη και τη Τετάρτη το πρωί κατέβηκα στο κέντρο της Αθήνας για διάφορες δουλειές. Ομολογώ ότι το θέαμα ήταν θλιβερό. Σε  αρκετά σημεία του δρόμου ομάδες μεταναστών καθισμένοι στα πεζοδρόμια με το βλέμμα του τρομαγμένου ζώου, φρουρούμενοι από ομάδες αστυνομικών εν πλήρη εξαρτήσει. 
Από καθαρά ανθρωπιστικής πλευράς το θέαμα μόνο οίκτο μπορούσε να προκαλέσει για το ανθρώπινο δράμα αλλά και για το πως κατάντησε η χώρα.
Δεν αμφισβητεί κανείς ότι το μεταναστευτικό είναι τεράστιο πρόβλημα και για την Ελλάδα μάλιστα μεγαλύτερο από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης.
Μέχρι την Παρασκευή είχαν γίνει 7.500 προσαγωγές και 1.500 συλλήψεις μεταναστών χωρίς νόμιμα έγγραφα και η επιχείρηση «Ξένιος Ζεύς» συνεχίζεται.
Θα πρέπει να ομολογήσω ότι για την επιχείρηση του κ. Δένδια διατηρώ τις επιφυλάξεις μου και επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι από αυτούς που αρνούνται το πρόβλημα.
Για να πειστώ όμως για τις προθέσεις του υπουργού θα ήθελα να δω στο πλαίσιο ποιάς στρατηγικής εντάσσεται ο Ξένιος Ζευς.
Προσήχθησαν 7.500 άνθρωποι τη στιγμή που με λόγια του κ. Στυλιανίδη το 12% του πληθυσμού της χώρας αποτελείται από νόμιμους και παράνομους μετανάστες.

Πόσο χρόνος άραγε χρειάζεται για να τους ελέγξει κανείς όλους. Ο αριθμός μόνο των μεταναστών που έχουν ζητήσει άσυλο φτάνει τις 45.000. Η Ελλάδα λόγω γεωγραφικής θέσης είναι χώρα εισόδου. Πρέπει να είναι κανείς αφελής για να πιστεύει ότι τη στιγμή που βράζει η Μέση Ανατολή και η Βόρειος Αφρική θα μπορέσει να ανακόψει τα κύματα των μεταναστών που θα επιχειρήσουν να μπουν στη χώρα. Εντάξει, με τα μέτρα ελέγχου θα μπουν λιγότεροι απ ότι παλιότερα αλλά και πάλι θα μπουν. Θα κυνηγάμε δηλαδή παράνομους μετανάστες εσαεί.
Που θέλω να καταλήξω.
Η Ευρωπαϊκή νομοθεσία και συγκεκριμένα η συμφωνία Δουβλίνο ΙΙ έχει παγιδέψει τη χώρα μας (Η συμφωνία προβλέπει ότι η πρώτη χώρα εισόδου λαθρομεταναστών, έχει την υποχρέωση να τους κρατήσει στο έδαφός της, παρέχοντάς τους ανθρωπιστική βοήθεια και να τους επαναπροωθήσει στις χώρες καταγωγής τους)και μόνο αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο και φυσικά περισσότεροι πόροι μπορούν να δώσουν λύση στο πρόβλημα. Μέχρι να γίνει αυτό, μεμονωμένες επιχειρήσεις σαν τον Ξένιο Δία, μόνο περιορισμένα αποτελέσματα μπορούν να έχουν.