Τα κείμενά μου σε αυτή την σελίδα δημοσιεύθηκαν (ή προορίζονταν για δημοσίευση) σε
εφημερίδες,  περιοδικά και διάφορες ιστοσελίδες. Δεν αντανακλούν πάντα
τις προσωπικές μου απόψεις αλλά θεωρώ ότι έχουν ενδιαφέρον.


Παρασκευή, 08 Απριλίου 2016 03:00

Μαθητική ταινία για... Όσκαρ

Αν και ο ελληνικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια έχει να επιδείξει αρκετές καλές ταινίες και κάποιες επιτυχίες στο εξωτερικό, η αλήθεια είναι ότι του λείπουν δύο βασικά πράγματα. Χρήματα και εξωστρέφεια (που είναι επίσης σε ένα βαθμό αποτέλεσμα έλλειψης χρημάτων). Δεν του λείπουν όμως η θέληση για δημιουργία και τα ταλέντα.
Το περυσινό καλοκαίρι για τη Λέσβο ήταν μια μεγάλη δοκιμασία. Το νησί, με ελλιπέστατες υποδομές και ελάχιστη προετοιμασία, έφτασε κάποια στιγμή να έχει 30.000 πρόσφυγες. Το φετινό καλοκαίρι μπορεί να μην φαίνεται προς το παρόν το ίδιο δύσκολο, όμως η Λέσβος παραμένει η βασική πύλη εισόδου όσων προσπαθούν ακόμη να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα.
Όλα είναι σχεδόν έτοιμα για την επαναπροώθηση παράτυπων μεταναστών στην Τουρκία, σύμφωνα με το σχέδιο που έχει δρομολογηθεί με συνεργασία της Frontex και των τουρκικών αρχών. Προς το παρόν πάντως, το υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής δεν έχει ενημερώσει για τις λεπτομέρειες τις αρμόδιες αστυνομικές αρχές των νησιών.
Με μια φιέστα στημένη για τα μέσα ενημέρωσης έμοιαζε η σημερινή πρώτη επαναπροώθηση μεταναστών από τη Μυτιλήνη στην Τουρκία. Μέχρι και drones πετούσαν πάνω από το λιμάνι για περισσότερο εντυπωσιακά πλάνα...
Θυμάμαι πριν από χρόνια, όταν συζητούσες την προοπτική ενός ταξιδιού στην Κούβα, το χαρακτηριστικό κλισέ που άκουγες ήταν: "να προλάβεις να πας πριν αλλάξει η πολιτική κατάσταση", ή, "να πας πριν πεθάνει ο Φιντέλ". Οι περισσότεροι, που δεν γνώριζαν το νησί, πιθανότατα φαντάζονταν μια χώρα με ατέλειωτες φιέστες, σάλσα μουσική, χρώμα δεκαετίας '50 με παλιά αυτοκίνητα στους δρόμους και ξεβαμμένες τις προσόψεις των σπιτιών, παρθένες παραλίες και εξωτικά κορμιά και ότι όλα αυτά θα χάνονταν όταν ο κομαντάντε θα περνούσε στη αιωνιότητα.
Ο Ιωσήφ και η Μαρία είναι από το Χαλέπι της Συρίας και είναι χριστιανοί. Ο συμβολισμός των ονομάτων τους, ήταν το πρώτο που σκέφτηκα όταν τους γνώρισα σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο στις Θερμοπύλες όπου έχουν βρει προσωρινό καταφύγιο περισσότεροι από 250 Σύροι πρόσφυγες. Τα δύο παιδιά δεν ακολούθησαν τους άλλους συμπατριώτες τους στο ταξίδι προς την Ειδομένη και προτίμησαν να μείνουν σε κάποιο χώρο φιλοξενίας αφού τα σύνορα είναι κλειστά και ξέρουν πολύ καλά πόσο άσχημες είναι οι συνθήκες εκεί.
Μεσημέρι έξω από το "στρατόπεδο Στεφανάκη" στο Σχιστό. Η περιοχή μού είναι γνώριμη λόγω του κυριακάτικου παζαριού που στήνεται ακριβώς στο ίδιο σημείο εδώ και χρόνια.
Πρόσφυγες είναι μαζεμένοι έξω από την πύλη του στρατοπέδου, μια μικρή ομάδα με μέλη του ΠΑΜΕ, ενώ υπάρχει μια γενική αναστάτωση.
Η ιστορία της Ρόγκιε, του Μαχμούντ, του Ουαλίντ, δεκάδων προσφύγων αλλά και εθελοντών αλληλέγγυων, θα ξεδιπλώνεται μέχρι την Κυριακή 6 Μαρτίου στο ιστορικό ξενοδοχείο "Μπάγκειον" στην πλατεία Ομονοίας, όπου φιλοξενείται μια εγκατάσταση με χαρακτηριστικά ζωντανού ντοκιμαντέρ, με θέμα την "Οδύσσεια" των προσφύγων.
Πρωτοέμαθα για την ΒΙΟΜΕ το καλοκαίρι του 2003, όταν είχε έρθει στην Αθήνα η Καναδή συγγραφέας και ακτιβίστρια Ναόμι Κλάιν. Μάλιστα επρόκειτο να κάνει και γυρίσματα στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ για να τα συμπεριλάβει σε ένα ντοκιμαντέρ που ετοίμαζε.
Πριν από μερικούς μήνες, κάποιες εφημερίδες της Βουλγαρίας είχαν γράψει ότι το 2015 μετακόμισαν από την Ελλάδα στη γείτονα περίπου 30.000 επιχειρήσεις. Το νούμερο δεν επιβεβαιώθηκε από ελληνικές πηγές, αλλά και τόσο υψηλό να μην είναι, είναι κοινό μυστικό ότι χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν μεταφέρει την έδρα τους στη Βουλγαρία.